Recensie: Portraits in Jazz - Bill Evans

Op een sfeervolle ochtend in Uithoorn voerden kunstenaar en pianist samen het beeld uit dat ooit ontstond in de muziek van Bill Evans — en dat opnieuw werd getekend in het hier en nu. De setting: het intieme atelier van Pascale Lefebvre, en het podium: de vingers van Antoine Hervé die Evans’ geest oppakte, herinterpreteerde en liet resoneren in een kruisbestuiving van beeld en klank.

Muziek & sfeer

Antoine Hervé nam ons mee op een reis langs de rijke, delicate poëtica van Bill Evans. Het was geen zuivere tribute-show; het was eerder een reflectie op de manier waarop Evans’ muziek – met zijn lyrische melancholie, subtiele harmonieën en improvisatorische vrijheid – werkt als katalysator voor nieuwe betekenissen.

Verschillende thema’s kwamen helder naar voren:

De link naar Latin jazz, Afrika en Europa: in sommige stukken voelde je hoe Evens’ West-coast approach wordt doorbroken door ritmische impulsen die doen denken aan Noord-Afrika of Spanje, waarbij 6-8-achtmaten op subtiele wijze opriepen tot beweging.

Het idee dat “feeling is universal”: de muziek overschreed taal, landsgrenzen, zelfs tijd. De klankvelden van piano en harmonievoering waren zowel herkenbaar als fris.

De kleuren en vibraties (à la Kandinsky): het pianospel leek beeld te worden — elke akkoordwisseling, elke melodische lijn gaf ruimte voor een visuele interpretatie, een trilling, een schaduw, een glans.

Polyfonie als Europa, polyrhythm als Afrika: Hervé weefde lagen alsof hij meerdere stemmen tegelijk hoorde, en onder dat weefsel klonken ritmische inslagen die je associëren met salsa of flamenco-dingetjes (“5 links / 4 rechterhand” werd bijna voelbaar). Het stuk “Tune called 5” kwam met verrassende accenten, waardoor het zowel vertrouwd als nieuw aanvoelde.

De zaal, warm verlicht, gaf ruimte aan stilte, aan aandacht. De opening voelde als een zachte inleiding, de titel “Turn out the stars (een elegie voor zijn vader)“ werd bijna letterlijk: de pianotoetsen lijken sterren te laten draaien, herinneringen op te roepen. Het tempo werd nooit gejaagd, de gevoelige passages kregen ademruimte. De overgang naar meer ritmische stukken verliep organisch: geen harde breuk, maar een vloeiend verschuiven van contemplatie naar beweging.

Visuele performance

Pascale Lefebvre werkte live mee: terwijl de muziek voortreed, ontstond er een “glas-in-lood” portret op zijde – letterlijk en figuurlijk een proces van vormgeven en onthullen. Haar werk speelde met kleurvlakken, filters, reflecties – alsof de muziek eerst klank was, en vervolgens kleur werd. De wisselwerking tussen Hervé’s pianotimbre en Lefebvre’s penseelstreken was subtiel maar aanwezig: in die momenten waarin het licht­spel op de zijden doek en het pianogeluid elkaar raakten, ontstond een extra laag van zintuiglijke ervaring.

De kunstinstallatie werd uiteindelijk gedefinieerd als een online veilingobject – dat maakt het unieke karakter van de matinée tastbaar: het is niet alleen performance maar ook productie, een kunstwerk met een vervolg.

Conclusie

Dit middagoptreden vormde meer dan een concert; het was een cross-disciplinair moment waarin muziek, beeld en ruimte samensmolten. Voor wie gehoopt had op een zuivere hommage aan Bill Evans, werd die verwachting ruimschoots ingelost — maar tegelijkertijd kwam er nieuw materiaal bij: ritmische impulsen, visuele reflecties, culturele verwijzingen. Het resultaat: een middag die zowel vertrouwd voelde als vernieuwend.

Voor de liefhebber van jazz, visuele kunst of laagdrempelige maar hoogstaande cultuur is dit een aanrader. Het is een moment van aandacht, van reflectie, van verbinding tussen klank en kleur — een ervaring die nog lang nagalmt.